Sarah Reijnen

eigenaresse van Walter’s – The Walter Woodbury Bar sinds 2014

17  februari 2021

Ik hoop heel erg dat mensen, als het straks allemaal weer mag, gaan denken van; ik ga lokaal, ik ga naar die kleine ondernemers, ik ga mijn eigen buurt boosten!  Ik denk ook dat mensen in deze tijd veel meer dichterbij zijn gaan kijken; Wie heb ik dichtbij me staan? Als ik in quarantaine moet, wie kan ik dan bellen en komt me dan helpen? En bij wie voel ik me goed en geeft me goede energie?

Zelf ben ik buurtbewoner van de Indische buurt en ik hou van dit buurtje. Vroeger liep ik altijd van mijn oude werk, restaurant Pompstation, ‘s avonds naar huis en dan dacht ik: jammer dat er eigenlijk in dit gedeelte van oost geen café zit waar ik nog eventjes wat kan drinken. Soms ging ik dan gezellig wat drinken bij café Gijs de Rooy, een mooi bruin café met tapijt op tafel. In die tijd kwam ik heel vaak bij Mo, de schoenmaker. Op gegeven moment wist hij dat ik in de horeca werkte omdat ik zo vaak met kapotte schoenen langs kwam. Hij vroeg toen een keer uit zichzelf, waarom begin jij hier niet iets in de straat? Tuurlijk zou ik dat leuk vinden zei ik, maar ik kan toch niet zomaar een horeca onderneming beginnen? Mo vertelde me de dat de gemeente uitgerekend toen bezig was met het aantrekken van ondernemers naar dit deel van de stad.

Samen met mijn zwager en zus dienden we het plan in bij de gemeente voor een café, dat werd goedgekeurd en we stonden te popelen om aan de slag te gaan. We hebben er met z’n drieën keihard aan gewerkt. Zelf ben ik wel echt het gezicht geworden van de zaak, maar ik denk dat we elkaar wel 10 keer op een dag spreken of elkaar zien. We runnen het café echt samen.

Ik wist het toen gewoon zeker, als ik kijk naar al mijn buren, die hebben gewoon een plek zoals deze nodig. We hebben gekeken naar wat wij heel belangrijk vonden. Dat er een grote bar in zou komen was zeker, waar mensen die alleen zijn ook gewoon lekker kunnen aanschuiven. Een plek waar je binnenkomt om een drankje te drinken, maar ook waar je met je familie 3 gangen kunt eten. Overdag is er koffie en de deuren staan hier normaal gesproken altijd open.

Inspiratie voor het café haalden we uit de buurt, de Javastraat. De sfeer van Java hebben we hier echt proberen terug te brengen. Mijn oma, die zelf op Java is grootgebracht, vertelde over Walter Woodbury die de eerste fotograaf van Java was, en liet me een boek met zijn bijzondere werk zien. Mijn oma inmiddels is overleden en ik zou het zo mooi vinden om foto’s van haar hier op te hangen. Van die hele oude zwart-wit foto’s, een beetje uit de periode dat Walter ook op Java fotografeerde. 

Het werken hier is echt super pittig, heel druk. Ik kan zeker ook andere dingen, maar ik zit hier hoog in mijn energie. Als ik er nu weer over begin te praten word ik ook weer héél enthousiast. Hoe wij hier ondernemen, leven met respect met elkaar omgaan, denk ik echt, dit is echt een ideale plek op de wereld, waar sommige misschien heel anders naar kijken, maar vanuit mijn blik is deze buurt echt een hele mooie plek.

Toen we open gingen was het WK van 2014 en het ging hier helemaal los, zo’n leuke sfeer. Ook qua mensen, het was gewoon jong oud, yuppen, blanke yuppen , gekleurde yuppen, rijk en arm, iedereen kwam hier. Het leek net carnaval. Ik kom uit Brabant en daar ga je 1 keer per jaar met z’n allen feesten, dat gevoel was hier gewoon binnen! Daar ben ik echt het meest trots op, dat iedereen zich hier welkom voelt ik heb echt nog nooit gehoord van: Daar ga ik niet naar binnen, dat is te blank, of te studentikoos of te ballerig, echt helemaal niet.

Het mooie vind ik altijd wel de zomer, als we biertafels tegen elkaar aan schoven. Dat buren elkaar leerden kennen van “Hey wat leuk, wij zijn buren maar ik heb je nooit gezien!”. Echt een ontmoetingsplek en je vriendengroepen ziet ontstaan. En op vrijdag als de moskee uit gaat, dan heb ik hier allemaal leuke Arabische mannetjes in de zaak, allemaal aan hun eigen tafeltje en koffie hoe zij het graag drinken, vaak met 3 suiker. Veel zijn allemaal vrienden van mijn schoonvader, die dan zeggen dat ik de groeten aan hem moet doen. 

Ik mis het nu zo, het is gewoon een deel van je wat op slot zit. Het gaat heel erg tegen je natuur in. heb nu natuurlijk wel heel veel tijd thuis kunnen doorbrengen, veel met mijn kinderen kunnen zijn. Dat vond ik wel echt heel bijzonder. Van mijn oudste kindje heb ik de eerste stapjes niet van gezien. Bij mijn tweede kindje heb ik zijn eerste stapjes meegemaakt, omdat ik nu wel thuis was en niet aan het werk.

Ik ben ook wel een beetje emotioneel, omdat we al sinds dat we open zijn een hele leuke vaste gast hadden die op trieste wijze is vermoord afgelopen december. Ik kan me onze eerste ontmoeting nog goed herinneren. We waren net een week open, ze kwam naast me zitten en vroeg; “Jij bent toch de eigenaresse? Mag ik hier werken?”. Ze was toen 7 jaar en kenden mijn nichtje Mick van 6 die hier al “werkte”. Dan kwam ze samen in het weekend, over glaasjes water overal neerzetten mensen vragen of alles naar wens was. Ik mis haar heel erg, en het moeilijke aan straks weer opengaan is het dat het zonder onze lieve Famke is. 

Ik denk nu ook aan die jonge mensen die eenzaam zijn op dit moment, die hier misschien net zijn komen wonen. Dan woon je in de grote stad, en zit je vooral op je kamer. Daar heb ik het echt heel erg mee te doen. Eigenlijk hoop ik dat er, weer iets van een groot voetbaltoernooi komt dit jaar, dat het met de vaccinaties heel snel gaat en dat iedereen gewoon weer normaal kan gaan leven.
Als we dan weer mogen, dat we dan een avond staan we werken en dat we echt denken, jeetje wat is het druk, maar dat het super goed gaat, dat je gewoon met zweet op je voorhoofd door de zaak rent, en er allemaal blije mensen zitten. Daar heb ik echt zin in, dat mensen het leven weer komen vieren. En dat een feestje niet iets is waar voor je een boete krijgt of voor in de cel kunt belanden. Dat hadden we 1,5 jaar geleden nooit kunnen bedenken!