Theo van Kalken

eigenaar van IJzerhandel Van Kalken sinds 1982

24  februari 2021

Wij mochten als ijzerwinkel open blijven, een van mijn dochters heeft toen het loketdeurtje bedacht. Vanaf die tijd hebben we best goed gedraaid. Over 2,5 jaar wil ik stoppen met werken. Ik ben van plan om op mijn motor te stappen en een tijdje niet terug te komen. Hoelang ik weg blijf? Zolang het leuk is, is het leuk. Dat motto heb ik nu ook wel hoor!

Ik ben in Amsterdam Oost geboren en getogen en ik kom uit een oud voetbalfamilie. Vroeger kwamen we dan in het weekend thuis van een wedstrijd, dan had mijn moeder soep opstaan. Voetballen dat was echt ons ding. Verder ging ik vaak naar Jongensland, zoals Jeugdland toen nog heette, om lekker te timmeren. Als ik het over mocht doen deed ik het precies hetzelfde, ik heb wel een hele leuke jeugd gehad.

Op mijn 14^e kwam van ik school af met 2 vriendjes en we hadden besloten een baantje te gaan zoeken in de buurt. Ik ging hier langs de ijzerwinkel en werd meteen aangenomen. Ik ben er wel even tussenuit geweest, ik moest vervangende dienstplicht doen en heb toen in de blinden bibliotheek voor 1,5 jaar gewerkt. Maar dat vond ik helemaal niks. Toen ben ik weer teruggekomen en ben nooit meer weggegaan.

Mijn vader was slager, die had zelf 2 linkerhanden. Mijn moeder schilderde en plakte behang thuis, dus van haar heb ik het geleerd. Als jonge jongen zei ik tegen haar: “Mam, ik ga naar de technische school, dan kan ik jou gaan helpen”. Waar nu Stayokay zit, daar zat toen de 2^e Technische school. Mijn vader had er een hard hoofd in en zei: “Ha jij en leren?”. Maar ik zat bij de 10 best geslaagden van Nederland en kreeg als beloning een excursie naar Milaan! Als je iets je interesseert, dan ga je ervoor. Dus toen ben ik timmerman geworden.

In 1982 ben ik voor mezelf begonnen met wat spaargeld en wat leveranciers krediet. Ik ga nog steeds fluitend naar mij werk, vind het nog steeds hartstikke leuk. Meestal begin ik om 9 uur. Ik kom aan op m’n fiets, open de winkel en zet een bankje buiten neer. En dan komen er heel wat mensen langs om even een praatje maken. We noemen ze de klaplopers, en ze komen allemaal uit Oost. Zelfs mensen van mijn oude school, ze weten me altijd nog te vinden. En dan gaat het van: “Hé gaat het met je? Zie je die en die nog wel is?”

Willem werkt hier ook al heel lang, dat is eigenlijk de timmerman, maar hij zet vooral sloten in na een inbraak of als mensen de sleutel aan de binnenkant van de deur hebben laten zitten. Daar is hij heel rap in, dat doet hij erbij, omdat ie dat leuk vindt. Willem is nu 74. En Ron werkt hier ook. Hij is opgegroeid in ijzerwarenwereld en een vakkennis dat hij heeft. Hij weet alles, echt alles.

Ik heb 2 meiden en een zoon. Als ik dan vroeger aan het werk was dan paste ik ook op en dan waren ze wel is hier in de winkel. Ik had hier allemaal dozen achter liggen om mee te spelen en dan werd het eens stil. Dan lagen ze te slapen. “En weet je nog pa, we zaten altijd te timmeren achter in de winkel”, zeggen ze nog wel eens. Een houtzagerij is voor die kinderen prachtig, echt mooi. Ik ben nu bijvoorbeeld schilderijlijstjes aan het maken voor m’n dochter die fotograaf is,  een projectje waar we dan met z’n tweetjes samen aan werken.

Sinds dat de Praxis is gekomen, zijn we wel achteruit gegaan. Vroeger hadden we wel 15 doe-het-zelf winkeltjes in deze buurt. De Praxis heeft ervoor gezorgd dat die ouderwetse ambachtelijke bedrijfjes zijn verdwenen. Ik ben de enigste die over is. Een dubbeltje wint het gewoon niet van een kwartje. Toen ben ik begonnen met bijklussen in de avonden. Ik wilde m’n winkeltje toch houden, want dat is mijn liefde. Ik had misschien beter gewoon een baan kunnen zoeken. Een conciërge van een lagere school had ik wel willen zijn als ik zou moeten kiezen. Overdag een beetje bij de school, een bandje plakken voor die kinderen. Ik ben goed met kinderen, en veel vrije tijd natuurlijk.

Maar gelukkig, we hebben afgelopen jaar goed gedraaid. We horen dat de mensen niet graag meer naar de Praxis gaan, want bestellen gaat daar niet zo flexibel als hier. Als iemand bij daar een pakje behanglijm wilt hebben moet het personeel al die paden aflopen, dat duurt allemaal veel te lang. Maar ik moet zeggen dat ik me hier ook uit de naad loop! Februari is normaal gesproken onze slechtste maand. Niemand gaat naar z’n bootje, caravantje of in z’n tuintje zitten. En toen ging het vriezen en wilde iedereen het ijs op. Ik heb afgelopen weken over de 200 paar schaatsen geslepen. Ik moest nog opletten, dan was ik beneden in de zaak aan het slijpen en sprong dan kwart voor 9 op mijn fiets naar huis, net op tijd voor de avondklok.

Ik ben nu wel vaker thuis en ben na het klussen vaak wel blij als ik zit. Maar nu het in de avond langer licht blijft trek ik mijn trainingspak aan en ga ik weer joggen. Ik ben ook taarten aan het bakken thuis, helemaal te gek vind ik dat! En lekker klussen in huis, het is allemaal ouwe meuk waar ik woon maar dat vind ik wel gezellig. Ik heb ook allemaal 50-60er jaren spulletjes staan, dat spaar ik dan. Dat mis ik wel, naar rommelmarkten, sixties markten gaan.

Over 2,5 schei ik er mee uit. Mijn idee is om in het noordelijkste puntje van Canada te beginnen en dan rij ik op mijn motor helemaal naar beneden tot het zuidelijkste puntje van Zuid Amerika. En dan zie ik wel verder daarna. Ik heb ook Spaanse les gezeten. Als je naar Zuid-Amerika gaat moet je wel een beetje Spaans kunnen lullen vind ik. En misschien dat ik tegen die tijd wel een live blog maak dat ik af en toe wat schrijf. Ik heb in ieder geval niets van te voren gepland, ik zie het wel!

Mijn zaak overdragen als ik weg ben? Ja het liefst wel. Als er een persoon op mijn pad komt waar het mee klikt, dan mag diegene het ook zo overnemen. Dan blijft hier in ieder geval een ijzerwinkel in de buurt. Dat zou harstikke mooi zijn natuurlijk!