Samantha Milani

Eigenaresse van La Fucina sinds 2015

2 februari 2022

Ik ben Samantha en samen met mijn man zijn wij de eigenaren van La Fucina sinds 2015. Wij kwamen hier 8 jaar geleden uit Italië en dit was de eerste plek die we hebben geopend. Ons concept was best een uitdaging in het begin, omdat wij echt alleen authentiek Italiaans eten serveren. Dat was nog niet bekend bij veel Nederlanders en was iets waar zij aan moesten wennen. Als je naar ons menu kijkt dan is deze anders dan een gemiddeld Italiaanse restaurant in Amsterdam. €16,00 voor een ronde pizza dat vinden wij gewoon echt té duur!

Mijn man is de chef van La Fucina en is erg gepassioneerd over eten, met name slow-food. Goed, eerlijk en eenvoudig eten past daarbij. Wij bereiden alle gerechten zelf en we hebben bijvoorbeeld ook geen vriezer. De regio waar wij vandaan komen, Veneto, kenmerkt zich door restaurants waar de serveerster iedere dag het dagmenu verteld. Hier hebben we ook niet zo’n groot menu en iedere dag hebben we een ander hoofdgerecht. Onze producten komen rechtstreeks uit Italië, een keer per week komt hier een busje aan. Mijn man kiest dan de groente en fruit uit het busje en daarmee koken we dan de hele week. Het kan dus voorkomen dat we bijvoorbeeld dezelfde groente gebruiken in zowel de soep als de lasagne. En als de producten op zijn, dan is het ook echt op.

In de afgelopen 7 jaar zijn de klanten mij het meest bijgebleven. Toen wij net open waren woonden hier veel families, meer dan nu. Mijn meest dierbare herinnering, als ik ook namens mijn man mag spreken, zijn toch echt de kinderen. Alle kinderen noemen me ook wel “pizza mevrouw” en dan hoor je ze al van ver aankomen, al “pizzaaa” schreeuwend. En als jonge kinderen aan het huilen zijn, dan stopt dat zodra je met een punt pizza aan tafel komt. En dan het geluid van gasten die hun bord leegschrapen, dat klinkt altijd als muziek in de oren! Onze klanten hebben ons in het begin geweldig geholpen met van alles, en daar ben ik ze zo dankbaar voor. Ze hielpen met ons bijvoorbeeld met de Nederlandse taal, met het papierwerk voor onze werknemers zodat we open konden. Dit was allemaal nieuw voor ons. En niet te vergeten dat we meubels gedoneerd kregen toen ons geld opraakte.

Ik hou van de Javastraat, van de mensen, van mijn collega’s in de straat. Ik houd ervan dat we allemaal verschillend zijn maar dat we allemaal fijn met elkaar samenwerken. In het begin was het soms wel lastig, toch een verschil in cultuur, maar door de jaren heen bouw je een band met elkaar op. Zo halen we iedere dag bij onze buurman Mustafa verse munt, gember en salades. Samen met mede ondernemers zitten we in de BIZ ondernemersvereniging en we vormen een fijne groep aan mensen die samen werken, samen feesten, passie en eten uitwisselen.

Ik zou het geweldig vinden als hier in de straat minder sprake is van de Napolitaanse, Italiaanse stijl is .. wat neerkomt op teveel auto’s. Een schonere straat met meer structuur en veiligheid voor kinderen, en moeders met kleine kinderen om over te steken. En minder parkeerplekken betekent meer ruimte voor andere dingen die we op straat kunnen organiseren, zoals meer feesten!

Ik voel me het meest trots wanneer de kinderen, ik noem ze de kinderen van Fucina, op hun eigen houtje langskomen om pizza te kopen. Dan komen ze hier met een vriendje of vriendinnetje in de middag en kopen ze voor €2 een pizza margarita. Dit brengt me dan in gedachte weer terug naar Italië. Persoonlijk zou ik graag nog willen zien dat mensen Italiaans eten echt als streetfood eten, aan de wandel met een stuk pizza in hun hand. Net zoals normaal zoals haring hier in Nederland wordt gegeten. En als ik denk dat dat ergens kan gebeuren, dan is de Javastraat wel een straat waarin ik dit zie gebeuren!

2 jaar geleden zijn we ook met La Fucina gestart op de Bloemenmarkt, maar dat was een hele grote uitdaging ten tijde van corona. Wij gaan de deuren van die locatie binnenkort heropenen. Mijn hoop voor de toekomst is dat La Fucina nog jaren blijft draaien. Nu heb ik zelf nog genoeg kracht om de zaak te runnen, maar op gegeven moment draag ik het stokje graag over aan iemand anders. Na 7 jaren fulltime te hebben gewerkt zijn we wel een beetje moe. Mijn man is nu 50, ik ben zelf 40 en tuurlijk houden we het nog vol door de geweldige hulp van het personeel. We zijn inmiddels gestopt met 7 dagen achtereen te werken en zijn nu geopend van woensdag tot en met zondag. Als er iets is wat corona mij heeft geleerd dan is het; geld komt en gaat. Ik heb nooit echt van Amsterdam kunnen genieten, niet van vrienden of vrije tijd met mijn man en familie. Van mijn dertigste tot veertigste heb ik niet ècht kunnen genieten, dus ik denk dat het nu een goed moment is om wat tijd in te gaan halen!